ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ)

အမ်က္ေျဖေနရင္းပါဘဲ
ထပ္ေ၀ျခင္း  ပြင့္ဖတ္အခ်ိဳ႕
မ်က္ရည္စို႔စို႔ အသဲကလည္း
မာနတခ်ိဳ႕ကို  ခဲထားရင္း
ေကြကြင္းျခင္း  လမ္းအထက္
လွမ္းတက္တတ္တဲ့  စိတ္ေျခလွမ္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး တမ္းမိတယ္။

အျပာေရာင္  ေဆးတစ္စက္နဲ႔
အိပ္မက္ကို  အနားကြပ္ရင္း
ျပယ္လြင့္ျခင္း  တိမ္တိုက္လို
ရွိဳက္ငိုခဲ့ေသာ  အနာဂါတ္ မွာ
ကြဲအက္ခဲ့တဲ့  အသဲက
တစ္ခ်ပ္တည္း  မဟုတ္ဘူး။

အတၱကို  ေရွ႕တန္းတင္ခ်င္ရင္
အမွန္တရားကို  အရင္ၾကည့္
သမာဓိမရွိတဲ့   ခံုရံုးမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္  ဘ၀  ဆံုးဖူးတယ္။

တိုးတက္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားက
အသိတရားကို တံခါး ေခါက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ နံနက္ခင္းေအာက္မွာ
ၾကက္တြန္သံေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေနမ၀င္ခင္ မီးေတြလင္းေတာ့
ညေနခင္းကလည္း  အက်ဥ္းတန္
ေက်းငွက္တို႔ အိပ္တန္းအျပန္ကို
ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရျပန္ဘူး အေမ။

ခ်မ္းတဲ့အခါ ျခံဳရေအာင္
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ဂြမ္းေတြဖတ္
''မမ''ခတ္ေပးတဲ့ ဖ်င္ေစာင္
အခု သားကိုေလွာင္ေနတယ္။

ေျမနံ႔သင္းသင္း နဲ႔
ေလညွင္းကို ရွဴရွိဳက္
စပါးခင္း တစ္၀ိုက္က
ရြာရဲ႕ စရိုက္ကို လြမ္းတယ္။
 
အေမ သိရဲ႕လား...
ရြက္ဖ်ားမွာ ႏွင္း ေတြသီးရင္
အေဖ တီးတဲ့ မယ္ဒလင္ ေအာက္မွာ
သား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္  ဆိုခ်င္တယ္။

မတမ္းလိုေတာ့ပါဘူး
ကမ္းျပိဳတဲ့  အိပ္မက္ 
ေလာကရဲ႕ အတိမ္အနက္
တိမ္၀ွက္တဲ့  ၾကယ္စင္  လို
မဟူရာ  ရင္ကိုထိုးေဖါက္
အနာဂါတ္ကိုတည္ေဆာက္ဖို႔
ကႏၱာရ  ေပၚေလွ်ာက္တဲ့  ငါ....။ 

မျငင္သာေပမယ့္
၀ကႍပါ  ကိုဟားတိုက္
ေနတစ္ရာ  စိုက္တဲ့လြင္ျပင္
ေခၽြးစက္ကို  အေရာင္တင္
ေသြးမွ်င္ေတြနဲ႔  ပန္းခ်ီ ေရး
ငါ  ပိုက္ေထြးမယ့္  ေကာင္းကင္
ၾကယ္စင္ေတြ  ယိမ္းက 
သိပ္လွတဲ့  အနာဂတ္
ကႏၱာရကို  ျဖတ္ခဲ့တယ္။