ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ)

ရြက္ဖ်ားႏွင္းခို

အေအးပိုေတာ့

ေမာင့္ကိုရည္မွန္း

ေထြးလွည့္စမ္းလို႔

ေရာ္ရမ္း၍မ်ား ဆိုမလား ။

ျမဴႏွင္းကြယ္ေပ်ာက္

ေႏြကိုေရာက္၍

ပိေတာင္ ခိုင္ညွာ

ျမင္မိပါရင္

ေမာင့္ပင္ရည္မွန္း

ဆင္လွည့္စမ္းလို႔

ေရာ္ရမ္း၍မ်ား ဆိုမလား ။

သနားမညွာ

ညဥ့္ယံလႊာတြင္

၀ဠာဆိတ္သုဥ္း

တိမ္လိပ္ဖံုး၍

ထစ္ခ်ဳန္းျမည္ဟီး

လွ်ပ္စီးလက္ျဖာ

သိပ္ငယ္ရွာ လွ်င္

ေမာင့္ရင္ပင္မွန္း

ကြယ္လွည့္စမ္းလို႔

ေရာ္ရန္း ၍မ်ားဆိုမလား ။

အခုမ်ားျဖင့္

ပိေတာက္ပြင့္ညွာ

ေၾကြကာလြန္႔လူး

ေလရူးေ၀့၀ိုက္

မိုးလံုးမိုက္ေမွာင္

လွ်ပ္လွ်က္ေရာင္စီး

မျငီးမငို

မယ့္တစ္ကိုယ္ပင္

ဆိုစဥ္ ေဆာင္းရက္သက္ခဲ့ျပီ  ။

ဟိုတေလာက

မိုက္ေသြးၾကြ ၍

ငွက္လွ ေလထဲ

ပ်ံကာ၀ဲ ေတာ့

မာန္မဲက်ံဳးကာေဟာင္ေတာ့၏ ။

ရွဴ႕ေပ်ာ္သေယာင္

ထိုျပည္ေထာင္၀ယ္

ပိတ္ေမွာင္ကာဆီး

ဥာဏ္ရည္မီးလည္း

ထိန္ညီးမစြမ္ ႏိုင္ရွာျပီ ။

ၾကယ္ညီတစ္ဆုပ္

သန္းေခါင္းယုတ္ ၌

ဖုံးအုပ္တိမ္မဲ

အားအံခဲလည္း

မြဲျမဲ မျမင္

မ်ားလူ ရွင္ တြင္

ကၽြန္႔ထင္ပညာမရွိျပီ ။

ေရစီးေျပစြာ

ေလလာျဖန္႔ျဖဴး

ေတးက်ဴးညီညီ

ေမာင္မယ္သည္လည္း

သိပ္သည္းက်ဥ္းေျမာင္း

ငါ မာန္ေစာင္းႏွင့္ 

ေတြးခ်င့္မေျမာ္

ျပည္ေတာ္ဘယ္ေတာ့ ျငိမ္းမည္နည္း ။

စိမ္းရြက္ၾကိဳၾကား

သူခိုနား၍

ကၽြမ္းေျမ႕ ရင္တြင္း

ညအဆင္းလည္း

လမင္းအေရာင္ ခါးခဲ့ျပီ ။

*******************************

ရြက္က်န္ရာသီ

ေရာ္ေလသည္ေနာက္

ေမးေထာက္ေတာင္စြယ္

လြမ္းေရာင္ျခယ္မွဳန္း

သီကာကံုးလည္း

ေၾကာ့ဆံုးသူ႔ထံ

ဆင့္ရန္ အခြင့္မရွိျပီ ။

********************************

လိပ္ျပာငယ္သိမ္

အေတြးအိမ္လည္း

ကြန္႔ခ်ိန္မစြမ္း

ကဗ်ာ ပန္းတို႔

ညစ္ႏြမ္း၍သာ ေနေတာ့သည္ ။

*********************************

အခုရက္ပိုင္းမွာ

ဘာမွမေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး ဒါေၾကာင့္

ကဗ်ာတိုေလးေတြ စုျပီး တင္ထားလိုက္မိတယ္ဗ်ာ  ။

ဘေလာဒ့္ေဒး တဲ့............

ေရးမည့္သာ ေရးရတယ္ လြန္းသြားခဲ့တာေတာင္ ၾကာေနပါျပီ

အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတာေရာ  အရွဳပ္ေတြ လုပ္ေနတာေရာ ဆိုပါေတာ့

စာဖတ္ျခင္း ဘေလာဒ့္လည္ျခင္းေတြလည္း အေတာ္ေလး က်ဲသြားတယ္

ဒီေန႔ညမွ သာ စိတ္လိုလက္ရ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမယ္ ဆိုျပီး

တက္လာလိုက္တာ ဘေလာဒ့္ဂါေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕

စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ ေရးထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့

အေတာ္ေလးကို အံ့ၾသသြားမိတယ္  ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့

ဘေလာဒ့္တခြင္ မွာ အခုလို တဂ္ပိုစ့္ေလးေတြ မျမင္ရတာ

အေတာ့္ကို ၾကာေနပါျပီ  သိပ္လည္း  မေရးၾကေတာ့ပါဘူး

အထူသျဖင့္ အမ်ိဳးသားေတြ သိပ္အေရးနည္းသြားၾကတယ္

အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ ေရးေနၾကစဲ ပါ ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး

ဆိုရင္ေတာင္ ဘေလာဒ့္ေဒး အမွတ္တရ အျဖစ္ကေန

ဘေလာဒ့္ေလာကၾကီး အသက္ျပန္၀င္လာတာကိုေတာ့

ေက်းဇူးတင္မိတယ္ ။

ဟိုတုန္းမ်ား  တစ္ရက္ တစ္ရက္

တက္လာသမွ်ပိုစ့္ေတြ ႏိုင္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး

သိပ္ေရးၾကပါတယ္ ဖတ္လည္း ဖတ္ၾကပါတယ္

တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ေပါ့ဗ်ာ

အခုမ်ားေတာ့  ဘေလာဒ့္ထဲ ၀င္ရမွာေတာင္ ပ်င္းလာတယ္

၀င္ၾကည့္လိုက္ရင္း ပိုစ့္ မတက္လို႔ ျပန္ထြက္လိုက္ရင္း

ေနာက္ရက္ၾက ျပန္၀င္ၾကည့္လိုက္ရင္း  ဘယ္သူမွ မတင္လို႔

ျပန္ထြက္လိုက္ရင္း ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဘေလာဒ့္ ထဲကိုေတာင္

ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေနမွ တစ္ခါသာ ၀င္ျပီး လိုက္ဖတ္မိေတာ့တယ္

အဲေလာက္အထိေအာင္ ေရးအား နည္းသြားေတာ့ ဘေလာဒ့္ရြာၾကီးဟာ

ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏိုင္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ ။

ဒီလိုအေျခအေနကေန ျပန္လည္ ႏိုးထလာၾကပါျပီ

အရင္လုိ ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္ စလိုက္ ေနာက္လိုက္

မွ်ေ၀ ခံစားလိုက္နဲ႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း  ဆက္လက္ျပီး

ဘေလာဒ့္လည္ ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ႏွင့္  ဘေလာဒ့္ဂါ

အေပါင္းသည္လည္း  က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာ

( လူပ်ိဳးၾကီးမ်ား ႏွင့္  အပ်ိဳၾကီး မ်ားသည္လည္း :p )

အစစ  အရာရာ အဆင္ေျပႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္ရင္း

မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပီးျပည့္စံုေသာ ဘေလာဒ့္ေဒးေလးမွသည္

ေနာက္ေနာင္ ႏွစ္မ်ားတိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ျပီး

ေရးသားႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ......................။

မွတ္ခ်က္

*******

ေနာက္က်ေနျပီမို႔  မေရးေတာ့ပါဘူးလို႔  အပ်င္းထူးျပီး

မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေနသူမ်ား  ေရးသားၾကပါကုန္

ဘယ္သူေတြလည္းဆိုတာ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္

ကိုယ့္ဖာသာ သိၾကပါ မေရးလို႔ေတာ့ အေတြ႕ပဲဗ်ာ ။

ဖုန္ထဲမွာပဲ  လူးလူး

ေခ်ာင္းနဖူးမွာပဲ  အိပ္အိပ္

ျခံဳသိပ္ရာမွာပဲ  ခိုခိုွ

ဇာတ္နာေအာင္ က်ဳပ္မငိုဘူး  ။

က်ဳပ္ကၽြမ္းမွ လန္းမည့္ပန္း

က်ဳပ္အလြမ္းနဲ႕ ခ်မ္းမည့္ ျမင္းမိုရ္

ေဟာသည့္  ျပႆဒါးရက္ကို

က်ဳပ္ၾကိတ္ၾကိတ္ျပီး  ခ်ိဳျပစ္လိုက္တယ္ ။

ေထာင္ခ်င္ေထာင္  တန္းခ်င္တန္း

ငရဲထက္ ၾကမ္းတဲ့ ျပည္အ၀င္

ေမးတင္မိတာလည္း ခဏ  ခဏ

ဒါေပမယ့္ေလ  က်ဳပ္တံေတြးေတြပဲ  မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရတယ္ ။

ခရီးဖင့္ေႏွး

ရြာရက္ေ၀းမွ

ၾကဴေမႊးပန္းငံု

ရင္ေငြ႔လံွဳသည္

ပဇၨဳန္ ဘယ္သို႔ရွိေပမည္ ။

ေ၀ပါ ေစြရွာ

ဟို အခါက

အျငိဳးခ်ေခ်

ျမရည္ေဖြ လိမ္း

တမင္စိမ္း လည္း

ရာသီသိမ္းထိ ေစြဖူး၏ ။

အခုေတာ့ျဖင့္ေလ

ပန္းေႏွာင္း

မိုးေႏွာင္း

မရြာေကာင္းမွ

ဒီေရေတာင္းသူ

ထိုမဥၨဴ ခို

တိမ္ညိဳ မျပိဳသာေတာ့ျပီ ။

တိမ္ညိဳေတြငိုကာ မွ
စိုခြင့္ရမယ့္ ဒီေျမလည္း
ကြဲအက္ခါေနပါေစေတာ့  ။

 ေငြၾကယ္ေတြ အေရာင္ၾကြဖို႔
ေမွာင္ျပရတဲ့ သန္းေခါင္လို
ေကာင္းကင္ညိဳလို႔ မငိုေတာ့ဘူး  ။

ပန္ခဲ့ဘူးေသာ  သစၥာေၾကာင့္
ဆုတစ္ခုအျဖစ္ ေျမွာက္ခဲ့ရင္
ကိုယ္တိုင္ခ်ဴဆင္ခြင့္   ရမွ
ပန္းလွလွကို  ျမင္ပါရေစ ။

ကၽြမ္းျမိဳက္ေလာင္ဆူ

ရင္၌ပူ လို႔ 

က်ဴက်ဴဟစ္ ေၾကြး

ပိုက္ေထြးေသာက

ထိုေႏြညလည္း က်န္ခဲ့ျပီ ။

ေ၀့သီမ်က္၀န္း

ေသာကစြန္း လို႔ 

ေႏြကၽြန္းအလည္

အလြမ္းသည္ ပင္ 

ဆိတ္ကြယ္ သံတိုး

ဤျမဴခိုးနဲ႕

ခပ္တိုးတိုးသာ ေ၀ေတာ့၏ ။

ေမ်ာလြင့္ရွည္ၾကာ

ေရာ္ရြက္၀ါ ႏွင့္

ဒဏ္သင့္ အတူ

မ်က္ရည္ပူလည္း

အက္ကြဲခန္းေျခာက္

ေျခရာေဖ်ာက္လို႔

ကြယ္ေပ်ာက္ငံု႔လွ်ိဳး

ထိုညဆိုး မွ

ေသာက တစ္ေရးႏိုးခဲ့ခ်ိန္ ။

 ေဟာဒီ မ်က္ရည္စက္က
သမုဒယ လို႔ဆိုခဲ့ရင္
ေမာင္ ေခါင္းခါဖို႔ မျပင္ဘူး

 ေငြၾကယ္ေတြ ဖူးဖို႔
ညဦးက ေမွာင္ရရင္
အဲဒီ ရင္ျပင္က ေသာက
ေမာင္ဖြဖြေလး သိမ္းထားမယ္ ။

ဘယ္ေတာ့မွ မျပယ္ေသာ ရနံ႔
ခင္းျဖန္႔ထားတဲ့ ေျမလႊာ
ေၾကြရဲမွ  ေဝ ပါခင္ ။

လြင့္စင္သြား ေသာ မ်က္ရည္စက္
ခြင္းထြက္သြားတဲ့ ႏွလံုးသား
ႏွစ္သိပ့္ဖို႔ၾကိဳးစား ရင္း
သမုဒယ နံနက္ခင္း မွာ
ခ်စ္ျခင္းတို႔ ေဝခဲ့ျပီ
သစၥာ တရားနဲ႔ခ်ည္ေသာ ၾကိဳး
ခပ္တိုးတိုးေလး ရိုက္ခတ္
အေဝးဆံုးထိ ခရီးဆက္မယ္  ။

ငါကားထံုဘိ
ႏံုလိုက္သည့္ဥာဏ္
မိကိုခ်န္၍

ေကာက္ႏံွ သစ္ပဲ
တစ္ေကာင္တည္းမ်ိဳ
မိအို ဘယ္သို႔ရွိေလျပီ ။

မ်က္ဝန္းညိဳမိွဳင္း
နားတို႔ ထိုင္း၍
ခါးကိုင္း ႏံုခ်ိ
ရွိေပသိ ျငား
ရင္မ်ား လိွဳက္ဆူ
ကြ်န္႔တြက္ပူလို႔
ႏွဳတ္ၾကဴသံေပး
ငါ့သားကေလး  သာပါစ  ။

မာရပါသည္
ခြန္းတံု႔သည္မွ
စီးက်ရွာ သည္
ထို မ်က္ရည္ကား
ပီတိ ေလလား  ေသာကလား   ။

သတၱ၀ါေတြ  က်န္းမာပါေစ

ခ်မ္းသာပါေစ  ဆိုယံုနဲ႕

မကံုလံုတဲ့  ကာလ ေတြအနားမွာ

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း  တရားေတြက

နား၀ေရာက္မွ  ျပန္ျပန္ၾကြ

ကေလးေတြ ထမင္း၀ၾကရဲ႕လား   မၾကည္ျပာ။ 

ေတာ္ရာမွာေန ေနတာလား  

ေနရာမွာ  ေတာ္ရပါမ်ားေတာ့ 

အေႏြး ဓါတ္ေလ်ာ့တဲ့  ရက္မ်ားဆို

ေစာင္ျခံဳထားပါ  မၾကည္ျပာ

ဘ၀ဆိုတာ  ေရမ်ားရာရြာတဲ့မိုး။ 

တိမ္ညႊတ္ကို  မခ်ိဳးပါနဲ႕

ေဗဒါေတြ  ညွိဳးတဲ့ကမ္းမွာ

ေလေတြသာ ဖမ္းဆုပ္

တစ္မိုးခ်ဳပ္ျပန္ျပီ  မၾကည္ျပာ

သည္တစ္ခါလည္း  ေရပါမလာျပန္ဘူး။

ဘယ္လင္းတ နားနား

က်စ္မသြားတဲ့  လက္ပံပင္

    ဟိုအရင္လိုပါဘဲ  

လက္သည္းကို ဆိတ္တာေတာင္

က်ိတ္ခြင့္မရတဲ့  အံသြားက 

က်ဳပ္ကို  သနားေနလိုက္တာ

ယေန႔  ေနမသာဘူး   မၾကည္ျပာ။

မီးတဟုန္းဟုန္း

ခေရရိပ္

ေတြး တဆိတ္ခို၀င္ေတာ့

ျမညွာေႏွာ့ အေသြးညီကို

ကၽြန္ေရြးကာ သီခဲ့ပါရဲ႕

ရြယ္ရည္တဲ့ ခင့္ထံမွာ

ေလွာင္ရယ္ဟန္ အေသြးငယ္ေၾကာင့္

ငံု႔ကာေလွ်ာက္ ေနာက္တဖန္

လည္ျပန္ကာ မၾကည့္ေတာ့ပါဘု

ဒီပြင့္ဦး ခေရကိုျဖင့္

ဟို ကုန္းျမင့္ထြဋ္ေစတီမွာ

ခင့္ကိုရည္ လွဴခဲ့ျပီ မို႔

ဆံုးအဖို႔ သံသရာ

သူ႕လိုသာ ခင္ သင္းေပလိမ့္

စိုးဆိတ္မွ် မျငင္ပါဘူး

ဆုထူး ထို ပန္ခြင့္ကိုမင့္

ခါသင့္၍ ၾကံဳပါလ်င္

တမယ္ ခင္

ထာ၀စဥ္ ေပ်ာ္ေစေတာ့

ျမညွာေႏွာ့ အေသြးညီ

ကၽြန္ေရြးသီ ခေရကံုး ျဖင့္

ေနာက္ဆံုးပင့္ လက္ဆယ္စံု

ခင့္ အတြက္ပံုခဲ့ပါ ရဲ႕

ပ်က္ရယ္ဖြဲ႔  ၾကမၼာညိဳစဥ္

ခေရပင္ ဒီအရိပ္က ေတြးစိတ္ ဆုေတာင္း ။

................................................................................................................................................... 

( သူၾကီးမင္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ လံုးသလိုလို ျပားသလိုလို  ေအာက္ပါမ်ား )

ဟို အေပၚက( ခေရရိပ္ )ကိုေရးေနရင္း အဆံုးသတ္ရန္ အတြက္ အေတာ့္ကို ရြာလည္သြားပါတယ္ 

ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေရးေနရင္းနဲ႕  ကိုေရးေနတာ ဘယ္ထဲကို အက်ံဳး၀င္ေနမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး

ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူၾကီးမင္းကို လွမ္းျပီး အကူအညီ ေတာင္းရပါေတာ့တယ္  ေအာက္မွာ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေရာ သူၾကီးမင္း  ျပင္လိုက္တာေရာ ထို လံုးသလိုလို ျပားသလိုလိုထဲကေန ခြဲစိတ္လိုက္တာေရာ ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

 

ထိုသို႔ တင္ျပရျခင္းမွာ ဘာရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ျခင္းမရွိေပမယ့္လို႔  စာေပ အႏုပညာ ယဥ္ေက်းမွဳ႕မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာတဲ့အခါ ( ငါမွသိ ငါမွတတ္ ငါ့အထက္ ဘယ္သူမွမရွိ  ဆိုသူေတြ  )တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ရွံဳ႕ခ်ေနၾကျခင္းထက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ၀ိုင္း၀န္း ကူညီေျဖရွင္း ျခင္းက ပိုမိုသာလြန္ ေကာင္းမြန္းေၾကာင္းကိုသိေစ လိုယံု သက္သက္ျဖင့္  တင္ျပရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ခင္မ်ာ ။

 ............................................................................................................................................

       ( ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနရင္း က သူၾကီးမင္းထံ အကူအညီ ေတာင္းခံပံု )

 

ခေရရိပ္
ေတြး တဆိတ္ခိုဝင္ေတာ့
ျမညွာေႏွာ့ အေသြးညီကို
က်ြန္ေရြးကာ  သီခဲ့ပါရဲ႕  

ရြယ္ရည္တဲ့  ခင့္ ထံမွာ
ေလွာင္ရယ္ဟန္  အေသြးငယ္ေၾကာင့္
ငံု႔ကာေလ်ွာက္ ေနာက္တစ္ဖန္
လည္ျပန္ကာ မၾကည့္ေတာ့ပါဘု

ဒီပြင့္ဦး  ခေရကိုျဖင့္
ဟိုကုန္းျမင့္ ထြဋ္ေစတီမွာ
ခင့္ ကိုရည္ လွဴခဲ့ျပီ မို႔
ဆံုးအဖို႔ သံသရာ
သူ႔ လိုသာ ခင္ ေမႊးေပလိမ့္

စိုးဆိတ္မ်ွမျငင္ပါဘူး
ဆုထူးထို ပန္ခြင့္ကိုမင့္
ခါသင့္၍ ၾကံဳပါ လ်ွင္
တမယ္ ခင္
ထာဝစဥ္ ျပံဳးေစေတာ့
ျမညွာေႏွာ့ အေသြးညီ
က်ြန္ေရြးသီ  ခေရကံုးျဖင့္
ေနာက္ဆံုးပင့္ လက္ဆယ္စံုကို
ခင့္ အတြက္ ပံုခဲ့ပါရဲ႕   ေလး......။

အထက္ပါ ကဗ်ာ လိုလို ဘာလိုလိုက ဘယ္စရင္း ဝင္ေနမွန္းမသိဘူးဗ်ာ  ေနာက္ျပီး  တစ္ပုိဒ္ခ်င္းစီမွာ  ပုဒ္မ  ခ်သင့္ မခ်သင့္  ေပါ့   ကဗ်ာ ရဲ႕    အဆံုးသတ္ပံုေလးကိုလည္း  သံုးသပ္ေပးပါဦး ျပင္သင့္ရင္လည္း  ျပင္ေပးပါ သူၾကီးမင္းေရ ။

........................................................................................................................................

( သူၾကီးမင္း ကၽြန္ေတာ့္ ထံသို႔ ျပန္ပို႔ပံု )

ခင့္အတြက္ ပုံခဲ့ပါရဲ့

ယုံကြဲ႔ ခင္ေလး။

  

အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖးမ မွဳ႕မထားၾကပါဘဲ ငါမွသိ ငါမွတတ္ ငါ့အထက္ ဘယ္သူမွ မရွိဆိုတဲ့ အေတြးေတြ နဲ႔မ်ား ခင္ဗ်ားတို႔က  ျမန္မာ့ စာေပ ေလာကၾကီးကို တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္မည္ေလး ဘာေလးနဲ႕  ဘုန္းၾကီး ႏွင့္ ဘီး နီးျပီးဆိုသလိုပါဘဲ သိပ္ေ၀းလွတယ္ မထင္ပါဘူး ။

 ( သူၾကီးမင္း `၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရယူမိဘဲ သူ႕ဆီမွ ျပန္ပို႔ထားေသာ mail အတိုင္း တင္ျပမွဳ႕ေလးေတြကို ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူၾကီးေရ )။

တိမ္ညိဳရည္ေမွာင္

ေလေျပေဆာင္စဥ္

မာန္ေစာင္ထစ္ခ်ဳန္း

ေရႊျပည္ဖံုးမွ်

ဘယ္အမုန္းေၾကာင့္ ရြာသနည္း ။

 

စိမ္စိုသစ္လြင္

သည္လြင္ျပင္မွာ

ကန္ေရလည္းျပာ

ပ်ိဳးလည္းသာ၍

စဲပါခဏ

ေတာင္းပန္ရသည္

ဦးမာဃ သို႔ပို႔ေသာ စာ ။   

 

အရင္ဘေလာဒ့္ေဟာင္းက ကဗ်ာေလးပါဗ်ာ

အေတြးထဲ ေပၚလာတုန္း ျပန္တင္လိုက္တာ။

 

ဆန္ေကာေလာက္မွ မနက္တဲ့ ေဇာက္နဲ႕

မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္ေနလိုက္ၾကတာ တဒိုင္းဒိုင္း

အဲဒီ သမိုင္းထဲမွာ ဘယ္ဗ်ိဳင္းမွ ငါး မေရွာင္ဘူး ။ 

တိမ္နီနီကို ၾကိဳးက်စ္ဖို႔

ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ လက္တစ္စံု

ေရစီးခြင့္ မၾကံဳတဲ့ ေဟာဒီျမစ္မွာ

ငါက ေလွလည္း ျဖစ္ဖူးျပီ ။

ဒိုင္ယာရီ စာတစ္အုပ္က

ဘ၀ ရဲ႕ျပယုဂ္ဆိုရင္

ဟိုတုန္းက ပံုျပင္ကို

ငိုစရာလို႔ မထင္ေတာ့ဘူး ။

ရာသီၾကမ္းလို႔

ခရမ္းစမ္းမပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ေျမ 

ဘယ္ဆန္းေဒးေတြ မွ တိမ္မျပာဘူး 

ဘယ္မုတ္သုန္ဦး ကေရာ

ေျခာက္ျပစ္စင္လို႔လဲ  ။

 က်ဳပ္ေလ.....................

ေဟာဒီေကာင္းကင္ထဲမွာ 

တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေရႊမံွဳၾကဲခ်င္တယ္ ။

ဒီကမ္းျပာၾကည္

သာစည္ပါလ်က္

တရပ္တေက်း

ဟို အေ၀းနယ္

စြန္႔ပယ္ခြါၾက

ရင္နာ လွျပီ....။

ဘယ္ဆီဆံုရက္

ခ်ိဳးေရတြက္လည္း

နက္နဲတစ္ထြာ

သည္၀မ္းဟာ၍

လြမ္းေငြ႕ကိုယ္စီ 

ေတာက္ေလာင္သည္သာ

သဟာအေဆြ ခြဲရေခ်ျပီ

ၾကိဳမည္အေသာ့ ျပန္လာခ်ိန္ ။

  

ေနရွိန္ပူျပင္း

ဤသလင္း ၀

မိုးျပမွိဳင္းမိွဳင္း

ေတာတိုင္းစိမ္းစို

ေကာက္ႏွံပ်ိဳ ႏွင့္

အသြင္တင့္က

သာစြဌာေန

ကၽြန္္႔ေနျပည္ကို

၀င္ခိုေမွးစက္

သင္ ေခၽြးသတ္ေစ

အေဆြ ဤသို႔ေမွ်ာ္ေသး၏ ။

 ကိုလြင္ျပင္ ႏွင့္ မစံပယ္ခ်ိဳ တို႔ အတြက္

 အမွတ္တရပါ  ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လည္ ဆံုစည္းႏိုင္ဖို႔

ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္း...................................။

ရာသီယြန္းမွ၊ ေငြကြန္းကခြါ

သံ၀ါတိုးတိတ္၊ ဘယ္အရိပ္တြင္

ခို၀င္ေခၽြးသိပ္ ေနရွာျပီ ။

ေ၀သီစြတ္စို၊ မ်က္၀န္းညိဳႏွင့္

ငါလည္းသင့္လို၊ ခု တစ္ကိုယ္သာ

ေရွာင္ခြါဖယ္ရုန္း၊ သူပစ္မုန္းလို႔

ေၾကြျပဳန္းသည္းဆိုင္၊ ေျဖနိုင္ပါဘဲ

ေခြယိုင္လဲလု၊ လမ္းခုလတ္ပင္

ေရးေရးထင္ထင္ မျမင္ေတာ့ ။

ဘယ္ေတာ့မွပင္၊ မၾကင္သူကို

နင္ငို ငါလြမ္း၊ ခရီးၾကမ္း၌

ေမႊးၾကဴရွိဳက္ခြင့္၊ ခါမသင့္၍

တျမည့္ျမည့္ကၽြမ္း၊ ေအာ္ျမည္တမ္းရင္း

ဤသလင္းမွာ မိုးတို႔ခါခါေစြခဲ့ျပီ ။

ခန္း၀အေရာက္ ၊ လက္ကိုေျမွက္မွ

ေခါက္မည့္တံခါး ၊ ငါ့အားဆီးၾကိဳ

မ်က္ရည္စိုနဲ႕  ပါတကား ။

ေနကားမထိုး ၊ ေလမတိုးပဲ

ပန္းမ်ိဳးထိုမွ် ၊ ညိွဳးခဲ့ရလွ်င္

အသြင္ဘယ္သို႔  ရွိေလျပီ ။

အျပစ္မဆို ၊ ေမာင့္ရင္ခိုကြယ္

ဆိုမည္ၾကံ စဲ ၊ မုတ္သုန္ထဲမို႔

ေမာင္လည္း ရင္နာခဲ့ရ၏  ။

သီကံုးျခယ္သ  ကဗ်ာလွကို

ဖြဖြဆိုရြတ္ တတြတ္တြတ္ႏွင့္

ညရင့္ရင့္ကို ယခင္လိုသာ

တစ္ကိုယ္ေရသာ ျဖတ္ျမဲ  ခင္  ။ 

ၾကည့္မိေကာင္းကင္ တိမ္လႊာစင္၍

ၾကယ္ျပင္ေဖြးေဖြး  လေရးေရးတြင္

လိပ္ျပာရႊင္ျမဴး  ေလေျပျဖဴးေသာ့

ေမွးေရာ့ထင္သည္ ခင့္ရင္ အိပ္မက္လွမည္လား ။

  

ျမသားေဗြတြင္း  အာရံုက်င္းလို

မင္းလြင္ပ်ိဳ၀ယ္  ပန္းခ်ီျခယ္မွဳန္း

ပန္းေရာင္ဖံုးမွ်  ရုန္းၾကြသူရိန္

ထိုအခ်ိန္ကို  ပန္းထိုထိုပြင့္ 

က်ဴးရင့္သံစံု  ရိပ္ျမံဳသိုက္နန္း

ေနျခည္ျဖန္းကို  ေတးဆန္းေတြဆို ၾကိဳၾကျပီ ။

ပ်က္သြားေသာ ဘေလာဒ့္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အခုမွ အေတြးထဲမွာ ျဖဳန္ဆို ျပန္ေပၚလာလို႔

သတိရတုန္း ျပန္တင္လိုက္တာ ေခါင္းစဥ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။

ဟိုတေလာတုန္းက သူၾကီးမင္း ( ကိုကိုေမာင္ ပန္းရနံ႔ )က အစရွာေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကလည္း ကိုယ့္ဖာသာ ဆိုရင္းရြတ္ရင္း သတိရလာတယ္ ဒါေပမယ့္လို႔ တစ္ပိုဒ္လိုေနေသးလို႔ တင္မရဘူး။

 အဲဒီေန႔က သူၾကီးမင္းက အရင္ရြတ္ျပတာ ဒီလိုေလး

( ပိေတာက္မရွိတဲ့ ေျမမွာ ကိုယ္ေႏြမျဖစ္ခ်င္ဘူး )

သူကအဲလိုရြတ္ျပေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ရြတ္ၾကည့္လိုက္တာ ဒီေလာက္ေရာက္သြားတယ္

( မိုးဦးည ရင္ခြင္မွာ စံပယ္ေတြ ခို၀င္ဘူးတာဘဲ  ႏွင္းစက္တို႔ေၾကာင့္ သဇင္မေၾကြရင္ ပိေတာက္မရွိတဲ့ ေျမမွာ ကိုယ္ေႏြ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ခင္ )အခု ျပန္အမွတ္ရသေလာက္ ဆက္ေရးမယ္ေနာ္


အိုေအစစ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ အနမ္းတစ္ရွိဳက္
ခ်ိဳျမိန္စြာ ေထြးပိုက္ခြင့္
ခံုမင္သင့္ခဲ့ သလား..........

မိုးဦးည ရင္ခြင္မွာ
စံပယ္ေတြ ခို၀င္ဘူးတာပဲ
ႏွင္းစက္တို႔ေၾကာင့္
သဇင္မေၾကြ ရင္
ပိေတာက္မရွိတဲ့ေျမမွာ
ကို္ယ္ ေႏြမျဖစ္ခ်င္ ဘူး  ခင္...။


က်န္ေနေသာ အပိုဒ္က အေပၚဆံုး အပိုဒ္ပါ ဘယ္ေတာ့မွ အေတြးထဲမွာ ျပန္ေပၚမလဲ မသိေသးဘူး ။

ပန္ခ်င္လွ်င္ခူး

ပြင့္ဦးထိုထို 

ျမညွာညိဳ ၀ယ္ 

ခိုတြယ္ယိမ္းႏြဲ႕ 

ေကသာလဲ့စို

တစ္ပတ္လွ်ိဳတြင္

ဖြဖြဆင္ဖို႔ ေမာင္ဖူး၏ ။ 

ရွဴ႕မိအာရံု

ခြင့္မၾကံဳ၍ 

ဘယ္ပံုဘယ္ပန္း

ညခ်မ္းရည္ ညိဳ

စကားဆိုစဥ္ 

ခင့္ရင္ ဘယ္သို႔ရွိေလျပီ ။

တုန္ရီေမာဟိုက္

ရင္တြင္းလိွဳက္ဖို

သိေစလိုလွ်က္

အဆိုခက္၍

သက္ေငြ႕ ဖြဖြ 

အသာခ်ကာ

သည္ေန႔တာတို႔ ရွည္ရျပီ ။ 

ရည္စူးစိတ္သန္

ပင္တိုင္စံႏွယ္

မာန္စြယ္ ၀င့္၀င့္ 

ဒဏ္တို႔သင့္ျငား

မ်က္ထားမျငိဳ

ခင့္အလိုသာ

ဖယ္ခြါေရွာင္ပုန္း 

ခရီးဆံုးထိ 

ေၾကာ့ဆံုးဘယ္သို႔ ရွိမည္နည္း ။

ေလရူးအေသာ့    ျမဴးေဆာ့တစ္ခါ

ဟိုမွာတစ္ရြက္    ဒီတစ္ရြက္ႏွင္

ရွစ္ခြင္ျမဴဆိုင္း   ထင္တိုင္းလြမ္းေတာ့

မွိဳင္းေဖ်ာ့စြတ္စို   မ်က္၀န္းညိဳသည္

ေသြဖည္မရုန္း    ခပ္ႏံုးႏံုးပင္

     ဟိုအတိတ္ကိုႏွင္မိ၏။

မခ်ိတင္ကဲ      သံကုန္ခၽြဲသီ

ၾကားေစရည္ျငား   ရိုးဖ်ားတစ္ဖက္

ပင္အိုထက္တြင္   ရိွဳက္ငင္ငိုေၾကြး

ေဖၚေ၀းတစ္ကိုယ္   ဥၾသပ်ိဳသည္

ဆင့္ဆိုျမည္တမ္း   ပင့္သက္ႏြမ္းကို

          ငါ့လို သူလည္း

တစ္ကိုယ္တည္းသာ ေျဖေရာ့မည္။

ေရာ္ရည္မွန္းဆ   ဟိုတုန္းကမ်ား

ျမသားအေသြ႕    ေလအေ၀့တြင္

ေပ်ာ္၀င္မိန္းမူး   ကိုယ္တိုင္ခူး၍

ပြင့္ဦးကိုဆင္  ပိေတာက္ပင္သည္

ေႏြေနျခည္ေအာက္ ပန္သူေပ်ာက္၍

ႏြမ္းေျခာက္တစ္ခါ ထိုေျမလႊာ၀ယ္

 ရနံ႕ျပယ္ရွာေပေရာ့မည္။

ေႏွာင္းတျမည့္ျမည့္   ေစာင္းေရြ႕ရွာျပီ

ဒီရာသီဦး  ပိေတာက္ဖူးကို

သီခူးခြင့္နည္း  ဆင္ခြင့္လြဲလို႔

လြင့္၀ဲတစ္ေခါက္  စည္းကိုေဖါက္၍

       ေလွ်ာက္ခဲ့လည္ျပန္

ပန္းေၾကြေကာက္ခါျပန္ခဲ့သည္။

ခရီးတစ္ေထာက္

ေရၾကည္ေသာက္ရာ

ဤေျမမွာကား

ပန္းမ်ိဳးလည္းစံု

ရဂံုမမည္

ေထြလီသားရဲ

ပ်ံ၀ဲ ပိတုန္း

၀တ္ရည္သံုးရန္

သဒၵါဟန္နဲ႔

ခ်ဴျပန္ငံုဖူး

သင္ ညႊတ္ႏူးက

မွားမိေပစြ ႏွမငယ္။

မည္သို႔ဆိုေစ

ထိုထိုေျမမွာ

၀င့္ ေ၀အခ်ိဳ႕

ေၾကြအခ်ိဳ႕ႏွင့္

ဆို႔ဆို႔မ်က္ရည္

ေလ်ာ့ေျပဆံထံုး

အရွံဳးရင္ပိုက္

တိတ္တိတ္ရွိဳက္ငို

အိပ္မက္ခ်ိဳလည္း   ျပိဳခဲ့ျပီ။

အို...ႏွမငယ္

ငါတို႔ေရၾကည္

ရွာေသာက္မည္ဟု

ေျခဦးတည္စ

ပီသစိတ္ကူး

အိပ္မက္ဖူးလည္း

ေျမလူးသက္ေၾကြ

ခူးေျခြပိတုန္း

၀တ္ရည္သံုးသူ

ခ်င့္ခ်ိန္ယူေတာ့

ကဗ်ာတေက်ာ့

ဆံုးသည့္အခ်ိန္။

ေရၾကည္လည္း ခန္း

လူလည္းႏြမ္း ၍

ေျခလွမ္းယဲ့ ျပိဳ

ေနလည္းညိဳျပီ

ငို...ရယ္...မဲ့...ျပံဳး

ခရီးသံုး တန္

ဒုတိယံ ၌

ဦးစိုက္ကန္ရုန္း

ႏြားတုိ႔ရွံဳးရာ

ပံုပမာခ်

ကာလက ေမွာင္

ခြက္ေျပာင္သလင္း

လူ႕အတင္းက

မလွဆိုး ႏုိး

ခိုႏိုး မရွိ

မ်က္ေစ့ႏွင့္ ၾကား

နားမ်ားက ျမင္

အရြတ္ထင္က်န္

ရင္ကိုလွန္ေသာ  စာမ်က္ႏွာ

ေနာင္ခါဘယ္သို႔

ေလးတစ္ညိွဳ႕မွ်

ေတြးစမေမွ်ာ္

ေၾကြေသာ္ေျမသက္

ထိုရက္မတိုင္

တက္ကို ကိုင္၍

ဦးဆိုင္ထိုးခြင္း

ခရီးျပင္းေသာ သမုဒၵရာ။