ရာသီယြန္းမွ၊ ေငြကြန္းကခြါ
သံ၀ါတိုးတိတ္၊ ဘယ္အရိပ္တြင္
ခို၀င္ေခၽြးသိပ္ ေနရွာျပီ ။
ေ၀သီစြတ္စို၊ မ်က္၀န္းညိဳႏွင့္
ငါလည္းသင့္လို၊ ခု တစ္ကိုယ္သာ
ေရွာင္ခြါဖယ္ရုန္း၊ သူပစ္မုန္းလို႔
ေၾကြျပဳန္းသည္းဆိုင္၊ ေျဖနိုင္ပါဘဲ
ေခြယိုင္လဲလု၊ လမ္းခုလတ္ပင္
ေရးေရးထင္ထင္ မျမင္ေတာ့ ။
ဘယ္ေတာ့မွပင္၊ မၾကင္သူကို
နင္ငို ငါလြမ္း၊ ခရီးၾကမ္း၌
ေမႊးၾကဴရွိဳက္ခြင့္၊ ခါမသင့္၍
တျမည့္ျမည့္ကၽြမ္း၊ ေအာ္ျမည္တမ္းရင္း
ဤသလင္းမွာ မိုးတို႔ခါခါေစြခဲ့ျပီ ။
အျပည့္အစံုသို႔