ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ)

တိမ္ညိဳရည္ေမွာင္

ေလေျပေဆာင္စဥ္

မာန္ေစာင္ထစ္ခ်ဳန္း

ေရႊျပည္ဖံုးမွ်

ဘယ္အမုန္းေၾကာင့္ ရြာသနည္း ။

 

စိမ္စိုသစ္လြင္

သည္လြင္ျပင္မွာ

ကန္ေရလည္းျပာ

ပ်ိဳးလည္းသာ၍

စဲပါခဏ

ေတာင္းပန္ရသည္

ဦးမာဃ သို႔ပို႔ေသာ စာ ။   

 

အရင္ဘေလာဒ့္ေဟာင္းက ကဗ်ာေလးပါဗ်ာ

အေတြးထဲ ေပၚလာတုန္း ျပန္တင္လိုက္တာ။

 

ဆန္ေကာေလာက္မွ မနက္တဲ့ ေဇာက္နဲ႕

မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္ေနလိုက္ၾကတာ တဒိုင္းဒိုင္း

အဲဒီ သမိုင္းထဲမွာ ဘယ္ဗ်ိဳင္းမွ ငါး မေရွာင္ဘူး ။ 

တိမ္နီနီကို ၾကိဳးက်စ္ဖို႔

ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ လက္တစ္စံု

ေရစီးခြင့္ မၾကံဳတဲ့ ေဟာဒီျမစ္မွာ

ငါက ေလွလည္း ျဖစ္ဖူးျပီ ။

ဒိုင္ယာရီ စာတစ္အုပ္က

ဘ၀ ရဲ႕ျပယုဂ္ဆိုရင္

ဟိုတုန္းက ပံုျပင္ကို

ငိုစရာလို႔ မထင္ေတာ့ဘူး ။

ရာသီၾကမ္းလို႔

ခရမ္းစမ္းမပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ေျမ 

ဘယ္ဆန္းေဒးေတြ မွ တိမ္မျပာဘူး 

ဘယ္မုတ္သုန္ဦး ကေရာ

ေျခာက္ျပစ္စင္လို႔လဲ  ။

 က်ဳပ္ေလ.....................

ေဟာဒီေကာင္းကင္ထဲမွာ 

တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေရႊမံွဳၾကဲခ်င္တယ္ ။

ဒီကမ္းျပာၾကည္

သာစည္ပါလ်က္

တရပ္တေက်း

ဟို အေ၀းနယ္

စြန္႔ပယ္ခြါၾက

ရင္နာ လွျပီ....။

ဘယ္ဆီဆံုရက္

ခ်ိဳးေရတြက္လည္း

နက္နဲတစ္ထြာ

သည္၀မ္းဟာ၍

လြမ္းေငြ႕ကိုယ္စီ 

ေတာက္ေလာင္သည္သာ

သဟာအေဆြ ခြဲရေခ်ျပီ

ၾကိဳမည္အေသာ့ ျပန္လာခ်ိန္ ။

  

ေနရွိန္ပူျပင္း

ဤသလင္း ၀

မိုးျပမွိဳင္းမိွဳင္း

ေတာတိုင္းစိမ္းစို

ေကာက္ႏွံပ်ိဳ ႏွင့္

အသြင္တင့္က

သာစြဌာေန

ကၽြန္္႔ေနျပည္ကို

၀င္ခိုေမွးစက္

သင္ ေခၽြးသတ္ေစ

အေဆြ ဤသို႔ေမွ်ာ္ေသး၏ ။

 ကိုလြင္ျပင္ ႏွင့္ မစံပယ္ခ်ိဳ တို႔ အတြက္

 အမွတ္တရပါ  ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လည္ ဆံုစည္းႏိုင္ဖို႔

ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္း...................................။

ရာသီယြန္းမွ၊ ေငြကြန္းကခြါ

သံ၀ါတိုးတိတ္၊ ဘယ္အရိပ္တြင္

ခို၀င္ေခၽြးသိပ္ ေနရွာျပီ ။

ေ၀သီစြတ္စို၊ မ်က္၀န္းညိဳႏွင့္

ငါလည္းသင့္လို၊ ခု တစ္ကိုယ္သာ

ေရွာင္ခြါဖယ္ရုန္း၊ သူပစ္မုန္းလို႔

ေၾကြျပဳန္းသည္းဆိုင္၊ ေျဖနိုင္ပါဘဲ

ေခြယိုင္လဲလု၊ လမ္းခုလတ္ပင္

ေရးေရးထင္ထင္ မျမင္ေတာ့ ။

ဘယ္ေတာ့မွပင္၊ မၾကင္သူကို

နင္ငို ငါလြမ္း၊ ခရီးၾကမ္း၌

ေမႊးၾကဴရွိဳက္ခြင့္၊ ခါမသင့္၍

တျမည့္ျမည့္ကၽြမ္း၊ ေအာ္ျမည္တမ္းရင္း

ဤသလင္းမွာ မိုးတို႔ခါခါေစြခဲ့ျပီ ။

ခန္း၀အေရာက္ ၊ လက္ကိုေျမွက္မွ

ေခါက္မည့္တံခါး ၊ ငါ့အားဆီးၾကိဳ

မ်က္ရည္စိုနဲ႕  ပါတကား ။

ေနကားမထိုး ၊ ေလမတိုးပဲ

ပန္းမ်ိဳးထိုမွ် ၊ ညိွဳးခဲ့ရလွ်င္

အသြင္ဘယ္သို႔  ရွိေလျပီ ။

အျပစ္မဆို ၊ ေမာင့္ရင္ခိုကြယ္

ဆိုမည္ၾကံ စဲ ၊ မုတ္သုန္ထဲမို႔

ေမာင္လည္း ရင္နာခဲ့ရ၏  ။

သီကံုးျခယ္သ  ကဗ်ာလွကို

ဖြဖြဆိုရြတ္ တတြတ္တြတ္ႏွင့္

ညရင့္ရင့္ကို ယခင္လိုသာ

တစ္ကိုယ္ေရသာ ျဖတ္ျမဲ  ခင္  ။ 

ၾကည့္မိေကာင္းကင္ တိမ္လႊာစင္၍

ၾကယ္ျပင္ေဖြးေဖြး  လေရးေရးတြင္

လိပ္ျပာရႊင္ျမဴး  ေလေျပျဖဴးေသာ့

ေမွးေရာ့ထင္သည္ ခင့္ရင္ အိပ္မက္လွမည္လား ။

  

ျမသားေဗြတြင္း  အာရံုက်င္းလို

မင္းလြင္ပ်ိဳ၀ယ္  ပန္းခ်ီျခယ္မွဳန္း

ပန္းေရာင္ဖံုးမွ်  ရုန္းၾကြသူရိန္

ထိုအခ်ိန္ကို  ပန္းထိုထိုပြင့္ 

က်ဴးရင့္သံစံု  ရိပ္ျမံဳသိုက္နန္း

ေနျခည္ျဖန္းကို  ေတးဆန္းေတြဆို ၾကိဳၾကျပီ ။

ပ်က္သြားေသာ ဘေလာဒ့္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အခုမွ အေတြးထဲမွာ ျဖဳန္ဆို ျပန္ေပၚလာလို႔

သတိရတုန္း ျပန္တင္လိုက္တာ ေခါင္းစဥ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။

ဟိုတေလာတုန္းက သူၾကီးမင္း ( ကိုကိုေမာင္ ပန္းရနံ႔ )က အစရွာေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကလည္း ကိုယ့္ဖာသာ ဆိုရင္းရြတ္ရင္း သတိရလာတယ္ ဒါေပမယ့္လို႔ တစ္ပိုဒ္လိုေနေသးလို႔ တင္မရဘူး။

 အဲဒီေန႔က သူၾကီးမင္းက အရင္ရြတ္ျပတာ ဒီလိုေလး

( ပိေတာက္မရွိတဲ့ ေျမမွာ ကိုယ္ေႏြမျဖစ္ခ်င္ဘူး )

သူကအဲလိုရြတ္ျပေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ရြတ္ၾကည့္လိုက္တာ ဒီေလာက္ေရာက္သြားတယ္

( မိုးဦးည ရင္ခြင္မွာ စံပယ္ေတြ ခို၀င္ဘူးတာဘဲ  ႏွင္းစက္တို႔ေၾကာင့္ သဇင္မေၾကြရင္ ပိေတာက္မရွိတဲ့ ေျမမွာ ကိုယ္ေႏြ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ခင္ )အခု ျပန္အမွတ္ရသေလာက္ ဆက္ေရးမယ္ေနာ္


အိုေအစစ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ အနမ္းတစ္ရွိဳက္
ခ်ိဳျမိန္စြာ ေထြးပိုက္ခြင့္
ခံုမင္သင့္ခဲ့ သလား..........

မိုးဦးည ရင္ခြင္မွာ
စံပယ္ေတြ ခို၀င္ဘူးတာပဲ
ႏွင္းစက္တို႔ေၾကာင့္
သဇင္မေၾကြ ရင္
ပိေတာက္မရွိတဲ့ေျမမွာ
ကို္ယ္ ေႏြမျဖစ္ခ်င္ ဘူး  ခင္...။


က်န္ေနေသာ အပိုဒ္က အေပၚဆံုး အပိုဒ္ပါ ဘယ္ေတာ့မွ အေတြးထဲမွာ ျပန္ေပၚမလဲ မသိေသးဘူး ။