ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ)

ေဒါင္းတစ္သုတ္
ဗ်ိဳင္းအုပ္ကို ခ်ီဆင္း
ရြာထဲမွာလည္း
အိုးနင္း ခြက္နင္းနဲ႔။

ငါ့အေရး  ငါ့အခင္း
ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္
ထန္းသီးမွဳတ္တို႔
ဖရဲသီးျပဳတ္ကိုခဲၾက
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
"'ဘို''ေသြးေတြၾကြလို႔။

ဘယ္သူ ဘာလုပ္လုပ္
ေဟာဒီ ဇနပုဒ္ကေတာ့
ဖ်ံအုပ္လည္း ခံ
ဗ်ိဳင္းသုတ္လည္း ခံ
ငါး ျဖစ္ရတဲ့ ဒဏ္မွာ
ခင္ဗ်ားတို႔ အသံကိုေၾကာက္တယ္။

ငါ ဆိုတဲ့ မာန္တစ္တိုင္နဲ႕
မနက္ျဖန္ကို သင္ ပိုင္သလား။

ဆြဲကိုင္လိုက္စမ္းကြယ္
မဆံုးေသးတဲ့ ဒီပန္းတိုင္
အရွံဳးအႏိုင္ေတြ မလိုပါဘူး။
 
အရိုးျဖိဳင္ျဖိဳင္ေပမယ့္  
နွလံုးသားပင္စည္ခိုင္မွေန
သံျပိဳင္ေတြဟစ္ေၾကြး
ငါတို႔ေသြးနဲ႔ ေႏြးရမယ္။

မနက္ျဖန္ကို သင္ ပိုင္သလား။

ဆြဲကိုင္လိုက္စမ္းကြယ္
မဆံုးေသးတဲ့ ဒီပန္းတိုင္မွာ
မရွံဳးအႏိုင္ေတြ မလိုပါဘူး။



 ေကာင္းမွဳ႕ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။

ဥၾသတစ္ကိုယ္
ခြန္းဆိုသံ၀ါ
ခိုကာနားစက္
ေရာ္ရြက္သက္ေၾကြ
ဤတစ္ေႏြဆို
ရြာအိုဘယ္သို႔ ရွိမည္နည္း။

မိုး႐ူးေလထန္
ေဒါသမာန္၀င့္
ပ်ံလြင့္ကာခ်ီ
ရာသီေႏြေႏွာင္း
ဖက္ဆြတ္ေလာင္းခ်
ေျပာင္းရတဖံု
ျမေသြးရံုမွာ
ပ်ိဳးခံုဘယ္ပံု သာမည္နည္း။

မျမင္ရက္ၾကာ
ကၽြန္ရြက္၀ါငယ္
သာေစရြယ္ရင္း
ေငြႏွင္းလည္းကုန္
လူလည္းထံုျပီ
အလြမ္းျဖင့္ရုံေသာ သည္ရက္ရွည္။

ခါးသက္သက္ပါပဲ
ပါးရွပ္ရွပ္  မ်ိဳခ်
ခပ္ေမာက္ေမာက္ မာနနဲ႕
အဲဒီညက ................
သီခ်င္းတစ္စကို ဆိုလိုက္တယ္။

က်ယ္ျပန္႔နက္ရွိဳင္းတဲ့  လြင္ျပင္
ကၽြန္ေတာ္သင္ခဲ့တဲ့  ရသ
ထယ္သြားတို  ''စည္းခ်က္''အခ်မွာ
ေျခထိုးျပီး ကၾကတယ္။

ဂီတနတ္သံ လြင့္ပ်ံအၾကြ
မိစံပယ္ အတြက္ဟန္မက်လွဘူး။

စာအုပ္ၾကီး ကိုင္
မ်က္မွန္အထူၾကီးနဲ႕ ထိုင္ေနတဲ့
ေမာင္ႏွစ္ဆိုင္  လူၾကီးမင္းေရ........
ခင္မ်ားလွ်ာ အထက္
အရသာ မထြက္လွေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တဲ့ ဟင္း
လက္ကျမင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။

သူငယ္တန္း အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္ ရင္
က၊ခ၊ေတာ့ အရင္သင္ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံခ်င္ေသးတယ္။

နဒီေခြရာ
ဤ ေသလာဦး
ေလရဴးငယ္သုန္
ၾကည္စယ္ ယံုမွ်
နားသယ္စ ခို
ရယ္သြမ္းသလို
နမ္းမလို ထင့္။​

မရြံ႕တရြံ႕
ဖြဖြလြန္႔လူး
တိမ္ဖူး ငယ္ရံု
နံ႔သာမွံဳ ျခယ္
နမ္းေစရြယ္ မင့္
မျပယ္လြင့္ေစ
ခ်င့္ခ်င့္ ေျခြစဥ္
ေပ်ာ္၀င္လွိဳက္ခို
ရႊန္းစိုစိုႏွင့္
ရွက္ေသြး ပ်ိဳေသာ
ဆည္းဆာခ်ိန္ ။

မာနအခ်ိဳ႕ကို နံရံခ်ိတ္
မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ထိုင္ေနတဲ့  ငါ
ေျခေထာက္မပါတဲ့ ဒီစိတ္
ဘယ္သူတံခါး ပိတ္ေပးမလဲ။

တစ္ခါတစ္ခါ
ငါ့ ကိုယ္ ငါ သနားရင္း
ကမ္းခိုျခင္းမရွိတဲ့   ေလေျပလို
စကၠန္႔ေတြ  သကၠရာဇ္ကိုျဖိဳေတာ့
သူ႕အလိုလို  ျပိဳခဲ့ေသာ အတိတ္
တရိပ္ရိပ္နဲ႔    ျပည့္သိပ္လာတဲ့ အိတ္ကေလး
လြယ္...လြယ္ရင္း   ေလးလာေတာ့
 အေရာင္ေျဖာ့ေျဖာ့  ဆည္းဆာမွာ
 ကြန္ခိုရာကို  ရွာမိတယ္။

ခ်ိဳျမိန္ျမိန္  ေတးတစ္စနဲ႔
လက္ခ်ိဳးျပီး က တဲ႔အရြယ္
ဘ၀  ကိုနိဒါန္းသြယ္ေတာ့
ဘာသာျပန္ဖို႔မလြယ္တဲ့  အသိတရား
လိွဳင္းရိုက္ပါမ်ားတဲ့  ကမ္းပါးလို
 နာၾကင္မွဳ႕ေၾကာင့္  မငိုေတာ့ဘူး။

ေကာက္ေကြ႔ေသာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္
ထိုးေဖါက္မယ့္   အင္အားက
ညွိဳ႕တင္ထားတဲ့    ျမွားလို
ဦးတည္ရာကို   ထိုးစိုက္
ရတုတစ္ခု    ဆိုက္တဲ့အရြယ္
ငါ့  အေတြးေတြ   ၾကြယ္ခဲ့တယ္။

အမ်က္ေျဖေနရင္းပါဘဲ
ထပ္ေ၀ျခင္း  ပြင့္ဖတ္အခ်ိဳ႕
မ်က္ရည္စို႔စို႔ အသဲကလည္း
မာနတခ်ိဳ႕ကို  ခဲထားရင္း
ေကြကြင္းျခင္း  လမ္းအထက္
လွမ္းတက္တတ္တဲ့  စိတ္ေျခလွမ္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး တမ္းမိတယ္။

အျပာေရာင္  ေဆးတစ္စက္နဲ႔
အိပ္မက္ကို  အနားကြပ္ရင္း
ျပယ္လြင့္ျခင္း  တိမ္တိုက္လို
ရွိဳက္ငိုခဲ့ေသာ  အနာဂါတ္ မွာ
ကြဲအက္ခဲ့တဲ့  အသဲက
တစ္ခ်ပ္တည္း  မဟုတ္ဘူး။

အတၱကို  ေရွ႕တန္းတင္ခ်င္ရင္
အမွန္တရားကို  အရင္ၾကည့္
သမာဓိမရွိတဲ့   ခံုရံုးမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္  ဘ၀  ဆံုးဖူးတယ္။

တိုးတက္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားက
အသိတရားကို တံခါး ေခါက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ နံနက္ခင္းေအာက္မွာ
ၾကက္တြန္သံေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေနမ၀င္ခင္ မီးေတြလင္းေတာ့
ညေနခင္းကလည္း  အက်ဥ္းတန္
ေက်းငွက္တို႔ အိပ္တန္းအျပန္ကို
ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရျပန္ဘူး အေမ။

ခ်မ္းတဲ့အခါ ျခံဳရေအာင္
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ဂြမ္းေတြဖတ္
''မမ''ခတ္ေပးတဲ့ ဖ်င္ေစာင္
အခု သားကိုေလွာင္ေနတယ္။

ေျမနံ႔သင္းသင္း နဲ႔
ေလညွင္းကို ရွဴရွိဳက္
စပါးခင္း တစ္၀ိုက္က
ရြာရဲ႕ စရိုက္ကို လြမ္းတယ္။
 
အေမ သိရဲ႕လား...
ရြက္ဖ်ားမွာ ႏွင္း ေတြသီးရင္
အေဖ တီးတဲ့ မယ္ဒလင္ ေအာက္မွာ
သား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္  ဆိုခ်င္တယ္။